Herkenning in een Duits boek

Onlangs las ik het boek Grosse Pause van Marga Bayerwaltes. In dat boek beschrijft deze ex-lerares haar ervaringen binnen het Duitse onderwijssysteem. Het boek is op zich al een feest van herkenning als het gaat om gevoelens, werkdruk, moeilijke kinderen en falende leidinggevenden. Ik kwam in dat boek echter ook een passage over een Engelse professor tegen die ik de moeite waard vindt om met de lezers van deze website te delen.

Een college over rocks pebbles en sand

Aan een Engelse universiteit verzorgde een professor in filosofie een college over de zin van het leven en hoe je gelukkig kunt zijn in je leven. De professor vertelde over het leven zou je kunnen zeggen. Daarbij probeerde hij zijn studenten aan het denken te zetten, en misschien wel de ogen te openen, door het uitvoeren van een proef met rocks, pebbles en sand. Ik heb de Engelse beschrijving van die proef met opzet niet vertaald.

A philosophy professor stood before his class and had some items in front of him. When the class began, wordlessly he picked up a large empty mayonnaise jar and proceeded to fill it with rocks, rocks about 2 cm in diameter. He then asked the students if the jar was full. They agreed that it was. So the professor then picked up a box of pebbles and poured them into the jar. He shook the jar lightly. The pebbles, of course, rolled into the open areas between the rocks. He then asked the students again if the jar was full. They agreed it was. The students laughed. The professor picked up a box of sand and poured it into the jar. Of course, the sand filled up everything else.

Now said the professor, I want you to recognize that this is your life. The rocks are the important things – your family, your partner, your health, your children – things that if everything else was lost and only they remained, your life would still be full. The pebbles are the other things that matter like your job, your house, your car. The sand is everything else. The small stuff.

If you put the sand first into the jar first, there is no room for the pebbles or the rocks. The same goes for your life. If you spend all your time and energy on the small stuff, you will never have room for the things that are important to you.

Pay attention to the things that are critical to your happiness. Play with your children. Take time to get medical checkups. Take your partner out dancing. There will always be time to go to work, clean the house, give a dinner party and fix the disposal.

Take care of the rocks first – the things that really matter. Set your priorities. The rest is just sand.

Lessen trekken?

Misschien moet je de tekst wel enkele keren lezen om hem goed tot je te laten doordringen. Ik vind hem prachtig, de professor vertelt over het leven en hij geeft precies aan wat telt in het leven. Tegelijkertijd bedenk ik ook andere dingen. Zouden ook onderwijsmensen de inhoud van deze tekst moeten verinnerlijken? En hun werk als tweederangs job moeten beschouwen? Dan kunnen ze net zo goed vandaag stoppen. Kinderen zijn nu eenmaal ander ‘materiaal’ dan ordners die je om 5 uur kunt dichtklappen en die je dan mag vergeten om vervolgens met de ‘rocks’ aan de slag te gaan, de werkelijk belangrijke dingen in het leven zoals de professor aangeeft. Leraar is een beroep en geen job, toch?
Ach, het is moeilijk. Heb je je net, na een mooi verhaal, al worstelend met de professor, een mening gevormd en dan klopt die al niet meer. Ik vraag me dan af of je, om iets waars voor jezelf te kunnen formuleren, ook meteen het tegenovergestelde moet beweren?
Ik blijf het, net als ex-lerares Marga Bayerwaltes, een prachtig verhaal vinden.

Als je wil, dan mag je hieronder reageren op dit artikel !