De vergeten jas

Het was me wat, enkele jaren geleden, bij het vertrek vanuit een hotel op het Griekse eiland Kos na een overigens heerlijke vakantie op dat prachtige eiland.
We waren al 20 minuten met een bus onderweg richting vliegveld toen een medereiziger merkte dat hij zijn overjas in het hotel had achtergelaten. Zou mij zoiets overkomen, dan zou ik dat waarschijnlijk met ‘jammer dan’ voor lief nemen. Maar niet deze medereiziger! Hij sleepte zich naar de chauffeur en verzocht hem om te keren. Na enig aandringen keerde de chauffeur inderdaad om. De lichaamstaal van de overige passagiers sprak boekdelen. Niemand wilde immers het vliegtuig missen.
Uiteindelijk bereikten we met de inmiddels gelukkige medereiziger (met jas!) en een vertraging van anderhalf uur het vliegveld en konden we morrend aansluiten bij een lange rij voor de incheckbalie. Mij is hierbij trouwens niet opgevallen, dat de zo aan zijn jas verknochte persoon de buschauffeur met een dikke fooi bedankte.

De ‘vergeten kinderen’

Toen ik me die Kos-episode herinnerde moest ik denken aan kinderen in de klas die je ‘vergeet’.
Ik noem ze de ‘vergeten kinderen’. Het kwam toch wel ieder jaar opnieuw voor en het komt zeker ook nu nog voor. Het is heel normaal ook al komt er iets van schaamte bij je op als je het constateert.
Het ene jaar is het één kind en het andere jaar zijn het plotseling drie kinderen. Je vergeet kinderen omdat ze onzichtbaar zijn in de groep. En als beloning voor hun goede gedrag vergeet je regelmatig hun bestaan. Ze worden vergeten. Het zijn de ‘vergeten kinderen’.

Waarom zijn er ‘vergeten kinderen’?

In bijna alle gevallen betreft het kinderen die zo onopvallend zijn dat je er niet in slaagt om kenmerken van die kinderen te benoemen, afgezien van die onopvallendheid. Het lukt je ook niet om iets persoonlijks of authentieks, een hobby of andere kenmerkende bezigheid, al is het een vorm van negatief opvallen, van zo’n onopvallend kind op te noemen. Zelfs als je dit allemaal bewust wordt kun je bijna niet voorkomen, dat je deze kinderen weer vergeet.
Er is niets dat je helpt om die kinderen in de dagelijkse praktijk niet meer te vergeten. Toch zou je ze liever niet vergeten, omdat je vindt dat ieder kind alle aandacht en bekommernis verdient.

Kind van de week

De bewustwording van die ‘vergeten kinderen’ is al heel wat. Ik denk inderdaad dat je ze weer snel vergeet, ze vallen immers niet op bij alle drukte die er al is. Is er dan helemaal niks te bedenken om dergelijke kinderen niet meer te vergeten? Ja, je kunt een vel papier met de naam op een plek neerleggen die je veel gebruikt om er steeds aan herinnerd te worden, maar of dat een werkbare oplossing is?

Wat bij mij hielp was de actie ‘Kind van de week’. Nadat ik duidelijk had welk(e) kind(eren) bij mij tot de ‘vergeten kinderen’ behoorde(n) startte ik met het wekelijks aanwijzen van een leerling als ‘kind van de week’.
Eerst enkele meer opvallende kinderen en na een aantal weken een ‘vergeten kind’. Het ‘kind van de week’ mocht gedurende een week (of enkele dagen) allerlei klusjes voor mij doen (iets wat kinderen prachtig vinden en als een privilege zien). Maar dat was nog niet het belangrijkste. Dat moest nog komen!

Aan het eind van de week mocht dat kind een korte presentatie houden over iets waar het enorm aan gehecht is en/of over een hobby vertellen. Hierbij was een presentatietafel belangrijk, waarop het kind allerlei spullen mocht presenteren.
Niet alleen leerden de klasgenoten hun medeleerling beter kennen maar ook ik deed er mijn voordeel mee, want mijn geheugen sloeg nu een aantal bijzonderheden van de leerling op.
Voor mij werkte het, want daarna lukte het me beter om bepaalde leerlingen niet meer te vergeten.

Als je wil, dan mag je hieronder reageren op dit artikel !