Tips

Ramen wassen, ja dat is zo’n onderwerp waar ik niet meteen aan zou denken als onderwerp voor dit weblog. Maar het kalenderblaadje van vandaag geeft tips om je ramen te wassen.
Ik lees dan: ‘Pel een ui en snijd hem in vieren. Doe hem in een emmer heet water en was daarmee de ramen met een microvezeldoek voor een streeploos resultaat. Droog het raam af met een schone doek.’
Waarschijnlijk zijn er lezers die nu al weten uit welke scheurkalender ik citeer. Laat het me weten (via contact) en je doet mee aan de kwartaalverloting (echt waar).
Maar wat doe je nu met zo’n tip? Ik niks in ieder geval want ik heb zo mijn eigen manier(en) en daar ben ik heel tevreden mee.
Toch moest ik door dit kalenderblaadje aan het gedoe in het schoolgebouw waar ik werkte denken.

Ramen wassen op school

Wat ik me ervan herinner heeft betrekking op de tijd dat zoiets ‘lekker centraal’ door een uit de voegen gegroeid schoolbestuur werd geregeld, waarbij de autonomie van een school werd afgepakt. Vroeger regelde de directeur (‘het hoofd’) zoiets via de poetsploeg of er werd iemand ingehuurd. Nee, nu gebeurde dat eens per kwartaal binnen afgemeten uurtjes (zoveel minuten per raam, je kent het wel – net zoals in de zorg) door een firma die een contract had voor 30, 40 of 50 scholen. Klantvriendelijkheid en alles wat daarbij hoort was dan ver te zoeken.
Enkele dagen voor de was-operatie, ook regelmatig pas één dag eerder, hoorde je dan via je eigen directeur de komst van de ramenwassers. Dat betekende dan alle hens aan dek: ramen vrijmaken van allerlei tekeningen en werkjes van kinderen, vensterbanken leegruimen en meubels wegschuiven. Een heel gedoe telkens weer. Als je dan de volgende dag op school kwam was het werk door onzichtbare ramenwassers (ze waren al weer vertrokken) gedaan en kon je weer alles in de oude staat terugbrengen tenminste als de ramenwassers een beetje netjes gewerkt hadden. Meer dan eens kwam het voor, dat ze er een janboel van hadden gemaakt: nog meer dingen waren van plek veranderd, vensterbanken waren nog nat en meer van die ongein. Dat allemaal leidde bij mijn collega’s en mijzelf tot een zeker anticiperend gedrag. Je zag steeds vaker dat er niets meer op ramen werd geplakt of voor ramen werd gehangen en dat vensterbanken maagdelijk leeg bleven. Nee, die ramenwasser-capriolen waren niet zo aan mij besteed.
Hoe anders was dat toen scholen het zelf konden regelen. Meestal kende je de persoon die de ramen een beurt ging geven en had je persoonlijk contact met zo iemand en kon je duidelijke afspraken maken waardoor alles veel soepeler en zonder ergernissen verliep. Tenminste zo heb ik dat allemaal ervaren.

Als je wil, dan mag je hieronder reageren op dit artikel !