Tijl Uilenspiegel is met een paar metgezellen aan de wandel. Ze wandelen urenlang bergop en bergaf. Terwijl zijn metgezellen altijd in zichzelf zitten te kreunen op de zweterige beklimmingen, is Tijl vrolijk, blij en ontspannen. Als ze bergafwaarts gaan, is het plaatje andersom. De vrienden lachen en zijn blij dat hun voeten bijna vanzelf lopen, maar Tijl kijkt grimmig, haast triest. Zo gebeurt het voortdurend, bergop en bergaf.

“Hoe kun je lachen en vrolijk zijn als het zo steil en uitputtend bergopwaarts gaat dat het je de adem beneemt?”, willen de anderen op een gegeven moment van Tijl weten.
Met een brede glimlach op zijn gezicht legt Uilenspiegel uit hoe hij tegen de zaken aankijkt: “Als het bergop gaat ben ik vrolijk. omdat ik weet dat het daarna weer bergaf zal gaan. En daar kijk ik al naar uit! Maar daarna, als ik daarna weer bergaf ga wordt mijn humeur slechter. Ik weet dan namelijk dat de volgende berg wacht en dan moet ik mij weer inspannen!”

Dit is hoe ik het verhaal interpreteer: In tijden dat het niet goed met ons gaat, moeten we niet te somber zijn, want het zal weer beter gaan als we hoopvol blijven en actief blijven. In tijden dat het goed met ons gaat, moeten we niet al te euforisch zijn, want dat maakt ons onoplettend voor wat er komt en gedaan moet worden.

(Tijl Uilenspiegel leefde, naar verluidt, als een zwervende deugniet en grappenmaker in de 14e eeuw. Hij wordt gezien als een personage uit met name de Duits-Nederlandse folklore. Veel van zijn opgetekende avonturen tonen een vrijgevochten persoon met steeds weer een drang naar waarheid en eerlijkheid. Vaak zit er een les in deze veelal hilarische volksverhalen. Er bestaan boeken, tv-series, films en muziekstukken over en met de avonturen van Tijl Uilenspiegel.)